Na początku mojej refleksji na temat kursu „Polski dla dzieci niemówiących po polsku” zacznę od przedstawienia się.

Mam na imię Ewa i chciałabym opowiedzieć, jak zaczęła się moja podróż z polską szkołą w Anglii. Swoją pracę rozpoczęłam w Polskiej Szkole Sobotniej im. Fryderyka Chopina w Bracknell, gdzie w fantastycznym gronie pedagogicznym miałam szansę odkryć w sobie pasję do uczenia dzieci. Jest ona tym, co daje mi radość, wzbudza pozytywne emocje oraz ładuje akumulatory. Niestety ze względu na zmianę miejsca zamieszkania i dużą odległość nie było mi łatwo podjąć decyzję o odejściu ze szkoły, gdyż była to praca, o jakiej zawsze marzyłam. Siła pasji, którą w sobie obudziłam, pozostała tak mocno naładowana, że ciągle pcha mnie do przodu drogą, którą chcę kroczyć. Zatem kontynuuję i realizuję moją pasję w Polskiej Szkole Sobotniej im. Jana Pawła II w Preston. Razem z doświadczonym gronem pedagogicznym rozwijam moje nauczycielskie skrzydła.

Swoją wiedzę uzupełniam na bieżąco, biorąc udział w szkoleniach i kursach, aby czerpać inspiracje od doświadczonych osób. Jednym z takich kursów, w których uczestniczyłam, jest kurs „Polski dla dzieci niemówiących po polsku” zorganizowany przez Klub Nauczyciela. Chciałabym podziękować wszystkim prowadzącym za tak wspaniałe zaangażowanie i profesjonalne przygotowanie spotkań, które motywują, inspirują i uczą.

O szkoleniu pierwszy raz usłyszałam na konferencji nauczycielskiej na 5-lecie Klubu Nauczyciela, gdzie podczas prelekcji pani Elżbieta Grabska-Moyle w ciekawy sposób zaprezentowała nam pierwszy temat spotkań: „Co mówić, kiedy uczeń nie mówi po polsku”. Zapoznała nas z panią Bożenką, nauczycielką polskiej szkoły, oraz uczniem Aleksandrem. Zainspirowana całą historią, cudownymi obrazkami ilustrującą opowiadaną sytuację, z zafascynowaniem czekałam na rozpoczęcie kursu.

Kiedy nadszedł ten moment i rozpoczęły się spotkania, zawsze mogłam usłyszeć piękne historie z życia wzięte, historie uczniów uczących się w polskiej szkole. Wszystkie wykłady poznawałam od kuchni, wyznaczając cele, jakie chcę osiągnąć podczas danej lekcji, miałam też możliwość zabrać coś dla siebie z każdego spotkania.

Wskazówki, których udzielała pani Elżbieta Grabska-Moyle, uświadomiły mi, jakie są różnice pomiędzy sytuacją szkolną a domową wpływającą na nabywanie i uczenie się języka dziedziczonego, jakich strategii słuchania muszą się nauczyć uczniowie, aby rozwijać ucho rozumiejące. Śpiewanie, rymowanie, czantowanie czy rapowanie to jedne z metod pokonywania bariery ucha rozumiejącego. Jak stworzyć okoliczności konieczne do rozwinięcia sprawności mówienia i osiągnięcia celu komunikowania się w formie rozmów. Jak pomagać w nabywaniu dziedziczonej gramatyki za pomocą gramatykowania razem z uczniami, czyli jak poszukiwać swojej gramatyki, aby pozwolić uczniom na własne rozwiązywania.

Z biegiem kolejnych odsłon kursu poznawałam nowe historie uczniów, w które z ciekawością się wsłuchiwałam, poznając metody pokonywania barier w czytaniu po polsku, pomagania w doskonaleniu tej sprawności (między innymi czytanie na głos z uczniami).

Uświadomiłam sobie, jak ważne jest efektywne przeprowadzenie lekcji polskiego, na podstawie dokonywania wyboru, co ma być uczone w czasie lekcji, metody porównania stanu początkowego i końcowego, nauczania płynnego w formie opowiadanych historii, aby uczniowie mogli ułożyć wszystko w całość. Istotne jest, żeby korzystać na lekcji ze świata wokół, jak również z podręczników, ale także tworzyć własne materiały, bazując na realiach, które uczniom są znane.

Oczywiście nauka to długotrwały proces, który rozwija się przez lata, dlatego jestem dumna, że mam możliwość budować cegiełka po cegiełce naszą polszczyznę.

Autorka: Ewa Urbanek

Polska Szkoła Sobotnia im. Jana Pawła II w Preston