Na początku mojej refleksji na temat kursu „Polski dla dzieci niemówiących po polsku” zacznę od przedstawienia się.
Mam na imię Ewa i chciałabym opowiedzieć, jak zaczęła się moja podróż z polską szkołą w Anglii. Swoją pracę rozpoczęłam w Polskiej Szkole Sobotniej im. Fryderyka Chopina w Bracknell, gdzie w fantastycznym gronie pedagogicznym miałam szansę odkryć w sobie pasję do uczenia dzieci. Jest ona tym, co daje mi radość, wzbudza pozytywne emocje oraz ładuje akumulatory. Niestety ze względu na zmianę miejsca zamieszkania i dużą odległość nie było mi łatwo podjąć decyzję o odejściu ze szkoły, gdyż była to praca, o jakiej zawsze marzyłam. Siła pasji, którą w sobie obudziłam, pozostała tak mocno naładowana, że ciągle pcha mnie do przodu drogą, którą chcę kroczyć. Zatem kontynuuję i realizuję moją pasję w Polskiej Szkole Sobotniej im. Jana Pawła II w Preston. Razem z doświadczonym gronem pedagogicznym rozwijam moje nauczycielskie skrzydła.
Swoją wiedzę uzupełniam na bieżąco, biorąc udział w szkoleniach i kursach, aby czerpać inspiracje od doświadczonych osób. Jednym z takich kursów, w których uczestniczyłam, jest kurs „Polski dla dzieci niemówiących po polsku” zorganizowany przez Klub Nauczyciela. Chciałabym podziękować wszystkim prowadzącym za tak wspaniałe zaangażowanie i profesjonalne przygotowanie spotkań, które motywują, inspirują i uczą.
O szkoleniu pierwszy raz usłyszałam na konferencji nauczycielskiej na 5-lecie Klubu Nauczyciela, gdzie podczas prelekcji pani Elżbieta Grabska-Moyle w ciekawy sposób zaprezentowała nam pierwszy temat spotkań: „Co mówić, kiedy uczeń nie mówi po polsku”. Zapoznała nas z panią Bożenką, nauczycielką polskiej szkoły, oraz uczniem Aleksandrem. Zainspirowana całą historią, cudownymi obrazkami ilustrującą opowiadaną sytuację, z zafascynowaniem czekałam na rozpoczęcie kursu.
Kiedy nadszedł ten moment i rozpoczęły się spotkania, zawsze mogłam usłyszeć piękne historie z życia wzięte, historie uczniów uczących się w polskiej szkole. Wszystkie wykłady poznawałam od kuchni, wyznaczając cele, jakie chcę osiągnąć podczas danej lekcji, miałam też możliwość zabrać coś dla siebie z każdego spotkania.
Od pierwszych chwil zrozumiałam, ile fantastycznej, przydatnej wiedzy wraz z praktycznymi metodami otrzymam podczas kursu.
Wskazówki, których udzielała pani Elżbieta Grabska-Moyle, uświadomiły mi, jakie są różnice pomiędzy sytuacją szkolną a domową wpływającą na nabywanie i uczenie się języka dziedziczonego, jakich strategii słuchania muszą się nauczyć uczniowie, aby rozwijać ucho rozumiejące. Śpiewanie, rymowanie, czantowanie czy rapowanie to jedne z metod pokonywania bariery ucha rozumiejącego. Jak stworzyć okoliczności konieczne do rozwinięcia sprawności mówienia i osiągnięcia celu komunikowania się w formie rozmów. Jak pomagać w nabywaniu dziedziczonej gramatyki za pomocą gramatykowania razem z uczniami, czyli jak poszukiwać swojej gramatyki, aby pozwolić uczniom na własne rozwiązywania.
Z biegiem kolejnych odsłon kursu poznawałam nowe historie uczniów, w które z ciekawością się wsłuchiwałam, poznając metody pokonywania barier w czytaniu po polsku, pomagania w doskonaleniu tej sprawności (między innymi czytanie na głos z uczniami).
Uświadomiłam sobie, jak ważne jest efektywne przeprowadzenie lekcji polskiego, na podstawie dokonywania wyboru, co ma być uczone w czasie lekcji, metody porównania stanu początkowego i końcowego, nauczania płynnego w formie opowiadanych historii, aby uczniowie mogli ułożyć wszystko w całość. Istotne jest, żeby korzystać na lekcji ze świata wokół, jak również z podręczników, ale także tworzyć własne materiały, bazując na realiach, które uczniom są znane.
Po kursie „Polski dla dzieci niemówiących po polsku” uzyskałam ogrom cudownej wiedzy, która wzmocniła zasób moich wiadomości o uczeniu języka polskiego jako dziedziczonego. Przekazane przez panią Elżbietę metody i wskazówki są doskonałym materiałem dla nauczycieli do pracy z uczniami, który to materiał zaczynam stosować.
Oczywiście nauka to długotrwały proces, który rozwija się przez lata, dlatego jestem dumna, że mam możliwość budować cegiełka po cegiełce naszą polszczyznę.
Autorka: Ewa Urbanek
Polska Szkoła Sobotnia im. Jana Pawła II w Preston